ഗ്രാമങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാകുമ്പോള്‍

ഒരു വര്‍ഷത്തിനപ്പുറമാണ് അമ്മാവന്റെ വീട്ടിലേക്കു വീണ്ടും പോയത്. മലനിരകള്‍ക്കിടയിലുറങ്ങുന്ന ഒരു കുഗ്രാമത്തിലേക്ക്. മഴ അങ്ങനെ ഇടവിട്ടിടവിട്ടുപെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് പാറകള്‍ക്കിടയില്‍ ‍നിന്നുപൊട്ടിയൊലിച്ചുണ്ടാകുന്ന വെള്ളച്ചാട്ടങ്ങള്‍ വഴിനീളെ കാണാം. ബസു വളവുതിരിഞ്ഞ് മലകയറിത്തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും മഞ്ഞു വന്നു വീണു വഴി മൂടിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു. ചെവികള്‍ കൊട്ടിയടക്കാനും. തിരിച്ചു ഓഫീസിലെത്തുമ്പോള്‍ അവിടുള്ളോരെ കാണിക്കണം എന്ന അത്യാഗ്രഹത്തോടെ ഞാന്‍ കൂടെയെടുത്തിരുന്ന ക്യാമറയില്‍ അങ്ങനെ തിരുപ്പിടിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഫോട്ടോസ് എടുക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന സംശയത്തോടെ.

എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്ത് ഈ ബസ് യാത്രകളൊക്കെ (ബസ് ഒരപൂര്‍വ്വ വസ്തുവായിരുന്നെങ്കില്‍ കൂടി) ഒത്തിരി സന്തോഷത്തിന്റേതായിരുന്നു. തെങ്ങും റമ്പറും അടയ്ക്കയുമൊക്കെ നല്ല ആദായമുള്ള വിളകളായതുകൊണ്ടും മണ്ണില്‍ പണിയെടുക്കുന്നത് ഒരാവേശമായ് മനസ്സില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്ന നാട്ടുകാരായതുകൊണ്ടും എവിടെയും നിറഞ്ഞ സമൃദ്ധിയായിരുന്നു. ഇല്ലാത്തവരുമായ് പങ്കുവെയ്ക്കാന്‍ മനസ്സുള്ളവരും.... പുഴയും ഈ മലനിരകളും....

ഇന്നത്തെ കാഴ്ച വളരെ വിചിത്രമായിരിക്കുന്നു. പ്രതീക്ഷ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ ഒരാള്‍ പോലുമില്ല. നാക്കടച്ചും കൂമ്പുചീഞ്ഞുമെല്ലാം തെങ്ങും കമുകുമൊക്കെ നശിച്ചു. കനത്ത മഴ കാരണം ഒരു വര്‍ഷത്തെ അദ്ധ്വാനം മുഴുവന്‍ വെരുതെ. പറമ്പില്‍ പണിയെടുക്കാന്‍ ആരെയും കിട്ടാനില്ല. ആരെയെങ്കിലും കിട്ടിയാല്‍ തന്നെ അവര്‍ക്കു കൂലി കൊടുക്കാന്‍ നിവര്‍ത്തിയില്ല. ആയുസ്സിന്റെ മുക്കാല്‍ പങ്കും എല്ലുമുറിയെ പണിയെടുത്ത് ആരോഗ്യം നശിച്ച വൃദ്ധര്‍ മാത്രം - ഗ്രാമം തകരുന്നതു കാണാന്‍. പഠിച്ചു വലുതായാല്‍ മക്കള്‍ സംരക്ഷിക്കുമെന്ന മിഥ്യാധാരണയില്‍ സ്വയം ഉണ്ണാനും ഉറങ്ങാനും മറന്നു പണിയെടുത്തുകൊടുത്തവര്‍ ഇനിയീ പ്രായത്തില്‍ പറമ്പിലിറങ്ങി എങ്ങനെ പണിയെടുക്കുമെന്ന വലിയ സമസ്യക്കുമുന്നില്‍! അറ്റകുറ്റപ്പണികള്‍ നടക്കാത്തതിനാല്‍ ഇടിഞ്ഞുവീഴാറായ വീടുകള്‍! ഒരു കാലത്തെ പ്രതാപത്തിന്റെ നഷ്ടാവശിഷ്ടങ്ങള്‍! കാടുകയറി നശിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന വലിയ തോട്ടങ്ങള്‍!

മലകയറിത്തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് ഞാനൊരാഗ്രഹം അമ്മയോടു പറഞ്ഞത് - എനിക്കിവിടെ കുറച്ചു സ്ഥലം വാങ്ങണം - അമ്മയുടെ മറുപടി തീരെ പ്രതീക്ഷിക്കാത്തതായിരുന്നു. "ഇവിടങ്ങളിലൊന്നും വേണ്ട. ഈ ഗ്രാമങ്ങള്‍ക്കു വെളിയിലെവിടെയെങ്കിലും മതി." ആ കണ്ണുകളിലെ നടുക്കം ഒരായുസ്സിന്റെ കഥ പറയുന്നതായിരുന്നു. ഒരു വലിയ കുടിയേറ്റ ചരിത്രം ഓര്‍മ്മകളിലെവിടെയോ മുങ്ങിപ്പോയതുപോലെ. "എല്ലാവരും വിറ്റുപെറുക്കി എങ്ങോട്ടെങ്കിലും രക്ഷപ്പെടാന്‍ കൊതിക്കുന്നു. നീയെന്തിനിവിടെ" എന്ന ചോദ്യത്തിന് എനിക്കുത്തരമില്ലാതെ പോയി. തിരികേ മലയിറങ്ങുമ്പോള്‍ എന്റെ ക്യാമറയെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചതേയില്ല. ബസിന്റെ താഴ്ത്തിയിട്ട ഷട്ടറുകള്‍ക്കപ്പുറത്ത് മഴ തകര്‍ത്തുപെയ്യുന്നു. ഈ ഗ്രാമങ്ങള്‍ക്ക് - നിറഞ്ഞുപെയ്യുന്ന മഴയ്ക്കപ്പുറം ഇനിയൊരു സമൃദ്ധിയും ബാക്കിയില്ല.

വിഷക്കാറ്റ്*

പിറന്നുവീണന്നു ഞാനാദ്യമായ് ശ്വസിച്ചത്
എന്‍ഡോസള്‍ഫാന്‍ കലര്‍ന്ന വിഷവാതകം.
എന്റെ ശ്വാസകോശങ്ങളിലിടതേടിവന്നതോ
ഒരായിരം രോഗബീജങ്ങള്‍!

റൗണ്ടപ്പ് വാം അപ്പ് ചെയ്യും നിലങ്ങളില്‍
‍ഉന്തിയ വയറുമായ് ഞാന്‍ ശയിച്ചു.
എന്റെ ഭീമമാം ശിരസ്സതുകണ്ടുനടുന്നോര്‍ക്ക്
നേര്‍ത്ത ഞരക്കങ്ങളല്ലേ ശേഷമിരിപ്പൂ.

മ്യൂസിയം പീസെന്നു ചൊല്ലിയൊരു വിദ്വാന്‍
മൂന്നടി നടപ്പാന്‍ കഴിയാതെ കേണു ഞാന്‍.
പദയാത്രകളെത്രയോ തുടങ്ങിയീനാട്ടില്‍
‍കാലടികളിലൊരു രോഗാണുപോലും ഞെരിഞ്ഞതില്ലല്ലോ!

കശുമാവതില്‍നിന്നാര്‍ക്കോ കാശുവാരാന്‍
‍എന്നെപ്പോലെത്രപേര്‍ ജനിച്ചുവീണു.
നാഗസാക്കിയില്‍ ആദ്യഫലം വന്ന വിഷമാണ്
കളയതുസര്‍വ്വം കരിഞ്ഞുപോകും
ഒരായിരം കളകള്‍ക്കിടെ-
യൊരു ജീവന്‍ പൊലിഞ്ഞാല്‍ ഗണിക്കേണ്ടപോലും!

ഞാനിന്നു ശാസ്ത്രത്തിന്‍ വ്യവസായശാല
ആയിരം പരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കു വിളനിലം.
അഴുകില്ലെന്‍ ജഡം ഭൂമിതന്‍ മാറില്‍
‍അറിയുക ഞാന്‍ അണ്വായുധവാഹക.
ആയിരം വര്‍ഷങ്ങളീമണ്ണിന്‍ ശാപമായ്
മോക്ഷയാനം കാണാതുഴലുന്നു ഞാന്‍.
(2004)


*മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപതിപ്പില്‍ കാസര്‍ക്കോഡിലെ കശുവണ്ടിനിലങ്ങളിലെ എന്‍ഡോസള്‍ഫാന്‍ പ്രയോഗത്തെക്കുറിച്ച് വന്ന ഒരു ലേഖനം ആധാരമാക്കി എഴുതിയത്

ഇങ്ങനേയും...

ഇന്ന് ഞങ്ങള്‍ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു -
ഹുസൈന്റെ ചിത്രങ്ങളെക്കുറിച്ച് -
മനുവിന്റെ നിയമങ്ങളെക്കുറിച്ച് -
ഞാനെങ്ങനെ ഹിന്ദുവല്ലാതാകുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ച്-

അവന്റെ സ്നേഹം എനിക്കൊരു ജയിലായിരുന്നുവെന്ന് അവന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു
പുതിയ സ്നേഹങ്ങളിലാ ജയിലുകളെ വെടിയാനവന്‍ പഠിച്ചു
സ്നേഹമായ് സ്വാതന്ത്ര്യം കൊടുക്കാന്‍...
ശ്രദ്ധയില്ലായ്മ കൊടുക്കാന്‍..
ആദ്യമായ്...
ആദ്യമായ് എനിക്കവനെക്കുറിച്ചഭിമാനം തോന്നി.

ചിലര്‍ക്ക് -
സ്നേഹിക്കാന്‍ പഠിക്കാനായും - ഞാന്‍!

ഐഡിയ!

അക്ഷരങ്ങള്‍ വാക്കുകളും അര്‍ത്ഥങ്ങളുമാകുന്നതുകൊണ്ടാണ്
ഞാന്‍ നിന്നെ ഓര്‍മ്മിക്കുന്നത്
വെറും അക്കങ്ങള്‍ മാത്രമായിരുന്നെങ്കില്‍
എന്റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍നിന്നും
നീയെന്നെ മരണപ്പെട്ടേനെ.

അങ്ങനെയെങ്കില്‍...
അക്കങ്ങള്‍ അര്‍ത്ഥങ്ങളിലേക്കു ചോര്‍ന്നൊലിക്കാത്തതോ
ജാതിമതവര്‍ണ്ണവ്യത്യാസങ്ങളൊഴിവാക്കാനൊരൈഡിയ?

Midnight's Children - Review

Never before, I took this much time to finish one book. Midnight’s children … it took nearly a year to finish. Salman Rushdie’s excellent work, his magical realism, it can excite and bore you at the same time. Many a times I kept aside this book for other literary works. This requires a lot of patience (in my case) and sound knowledge on Indian history for about a century. Being somewhat an ignorant in politics, I had to google many a times to understand the situation.

This book, given as an autobiography (narration to Padma) of Saleem Sinai, a pickle factory worker, who born at the stroke of 1947 August 15 midnight, turns out to be the right person to talk of post independent India. He relates every incident of his own life to the political turnouts of India. And many a times he feels responsible for those incidents too.

Being born at the stroke of midnight or the first born in independent India (a mistake owing its credit to Mary Pierra’s love for Joseph D’costa) he was gifted with some extra ordinary capabilities. And he took the sole responsibility to form the midnight’s children conference (in which all the 581 midnight’s children can tune in and talk); even though he lost his gifts once he crossed the boarder to Pakistan.

His olfactory senses were so strong that he was even able to smell emotions! And for his great rival Siva, (Saleem and Siva seem to represent India and Pakistan) the extraordinary gifts were his knees which were strong enough to overpower the nose.

The book which starts with Saleem’s grandfather Adam Aziz’s prayer, his eye drops turning solid in the Kashmiri cold and shining like diamond in the morning light and a drop of blood shining like ruby, gives the first glimpse of magical realism.

And the perforated sheet which passed from generation to generation--- from Naseem to great Jamila singer --- former been put behind it because of the so called culture then existed and the latter due to her own brother….The invisible cord of imagination links every incident of his life or he is leaking into history at every point of the story.

And one peculiar character in this story is Tai Bibi, who smells into Saleem’s love for his own (?) sister Jameela. Another interesting turn is about his son Adam Sinai who turns out to be the real grandchild of his parents while failing to become his own son.

Once back in India, he realizes that his real love is not for her sister Jameela, but for his nation sister India, who united in their births.

In this book, he had used strong words to describe the then Prime Minister Indira Gandhi. He symbolizes her dual colored hair (schizophrenic hair) as a representation of black and white parts of emergency. With the onset of emergency he loses his final thread - a lapis lazuli inlaid silver spittoon – which enabled him to cling to his past for so long. And his son, Adam Sinai, who was born at the exact moment when emergency was declared turned out to be so silent accepting the situation or in other words, a dumb - even though he had an extra ordinary gift in hearing. And one more change that emergency bring forth on Saleem is that the optimistic narrator turn out to be a victim of sperectomy –drained out of hope.

The novel ends with a view into the insecurities of ones life – generations rolling down unable to live or die in peace.


Foot note: Heard that I too had schizophrenic hair when I was born :)